Analyse Gastcollege week 2 mevr. Filius

Maandag 14 september kregen wij het genoegen om een gastcollege te krijgen van Mevrouw Filius. Zij kwam ons het een en ander vertellen over het gebruik van serious games voor educatieve doeleinden. Ze had zelf een overduidelijke mening over dit onderwerp. Ze vindt het belangrijk dat games meer gebruikt gaan worden in het onderwijs. Ik zal in deze analyse aangeven waarom ik het niet met haar eens ben.
Ten eerste legde mevrouw Filius uit wat het verschil is tussen een gewone computergame, die alleen dient ter amusement, en een serious game. Een serious game had voornamelijk als doel om te trainen en educatie te bieden. Dit was volgens haar vergelijkbaar met het verschil tussen een romannetje en een leerboek. Ze gaf hierbij ook een voorbeeld van een serious game.
Ik ben het echter niet met haar eens dat het bovengenoemde verschil tussen de games vergelijkbaar met het verschil tussen boeken. Er is namelijk geen verschil in acties tussen de games. Alleen het achterliggende verhaal is anders, de acties die je moet ondernemen om de game te spelen blijven hetzelfde. Voor mij is het pas een goede vergelijking als educatieve boeken in romanschrijfstijl worden geschreven. Games hebben tenslotte een groot amusementswaarde, ook als je er iets van moet leren, want dit moet spelenderwijze gebeuren. Ik vraag mij dan ten zeerste af of het leerdoel niet uit het oog verloren wordt. De leerling kan het educatieve praatje vooraf uit het oog verliezen als hij alleen voor ogen heeft dat hij het spel wil spelen. Ik ben dan ook van mening dat serieuze problemen op een serieuze manier overgebracht horen te worden, niet op spelende wijze.
Vervolgens benadrukt mevrouw Filius vooral het samenwerkingsaspect. Ze beweert dat de studenten door educatieve games goed leren samenwerken en dat de studenten door de games leiderschapskwaliteiten ontwikkelen. Ze geeft hierbij een voorbeeld van ´World of Warcraft´. Ze benadrukt dat de spelers van World of Warcraft ook leiderschapskwaliteiten ontwikkelen en goed leren samenwerken. Ik vind dat mevrouw Filius zichzelf hier tegenspreekt. Ik zie namelijk niet de meerwaarde van educatieve games, als er al amusementsgames bestaan die precies hetzelfde bereiken (bijvoorbeeld World of warcraft).
Mevrouw Filius sprak ook over een goede voorbereiding op het bedrijfsleven door educatieve games. In haar artikel ‘Doet u mij maar een educatief managementgame’ (2009) zei ze hierover het volgende: “Het gaat daarbij dus niet zozeer om computer games of role playing games, maar om een combinatie van beiden, waarbij studenten leren door samen te werken en door complexe beslissingen te nemen. Ze leren zich voor te bereiden op hun werk als professional, waarbij ze kritisch moeten kunnen denken en analyseren en hun individuele competenties leren in te zetten voor een groepsdoel.”
Ik ben van mening dat games niet de geschikte manier zijn om dit te bereiken. Er zijn niet voor niets zoveel studies die stages gebruiken om de student te leren omgaan met het bedrijfsleven. Bovendien vinden de gebeurtenissen en beslissingen in de computergames plaats in een virtuele wereld. Een wereld die niet vergelijkbaar is met een wereld waar wij in leven. Een student kan zich op de computer misschien prima weten te redden met zijn beslissingen, maar kan heel anders reageren als hij of zij te maken krijgt met fysieke personen. Ik ben dus van mening dat voorbereiding op het bedrijfsleven dan ook echt in het bedrijfsleven moet gebeuren, niet in een virtueel bedrijfsleven.
Gaming is over het algemeen een goede vrijetijdsbesteding. Veel studenten wisselen hun huiswerk af met games ter ontspanning. Ik vraag mij af of je deze ontspanning wel mag veranderen in een leermanier. Leren blijft vooral onder jongeren iets vervelends. Ik vraag me af of het geven van educatie in gamemanier het leren beter maakt. Ik denk zelf van niet, aangezien je het leren via een game alsnog verplicht moet maken. Iets dat verplicht moet gebeuren is voor jongeren nooit leuk. Bovendien verandert hun hobby hierbij in een verplichting, waardoor ze een nieuwe hobby moeten zoeken. Ik denk dus dat games gewoon ter vermaak moeten blijven en niet of erg zelden voor het onderwijs gebruikt moet worden.
Ik vond de lezing van mevrouw Filius erg interessant. Dit vooral omdat ik hierdoor tot de ontdekking kwam dat ik het in veel situaties niet goed vindt om games in te zetten in het onderwijs. Ik denk dat serious games weinig toevoeging hebben tot het al bestaande scala van normale games. Leren zal altijd iets vervelends blijven dat moet gebeuren en om het in een gamevorm te presenteren zal het ook niet leuker of makkelijker maken. Het leren kan ook beter gebeuren in de directe omgeving dan in een omgeving die gesimuleerd is, omdat de ervaring hierdoor juister en werkelijker is dan in de gesimuleerde wereld.